مولانا جلال الدين محمد بلخی رومی معروف به مولوي، بنا به برخی نوشته های تاريخي, روز 17 دسامبر سال 1273 ميلادی و بنا به نوشته دهخدا يکشنبه پنجم جمادی الاخر سال 672 هجری قمری در قونيه، شهری در ترکيه بدرود حيات گفت.
مولوی از بزرگترين شعرای ايرانی است که بيش از 26هزار بيت شعر عرفانی سروده است. مولوی که سرآمد روزگار خود در فقه و فلسفه بود ، وقتی با شمس الدين محمدبن علی بن ملک داد معروف به شمس تبريزي برخورد کرد، مريد وی شد و از تمامی کرسيهای علمی خود دست کشيد و به کسب معرفت انسانی پرداخت.
از همين جا بود که استعداد سرشار مولوی در خلق اشعار عرفانی شکل گرفت و عاشق و شيدای شمس تبريزی شد.
مولوی در مورد شمس تبريزی ميگويد:
زاهد بودم ترانه گويم کردي
سر دفتر بزم و باده جويم کردی
سجاده نشين باوقاری بودم
بازيچه کودکان کويم کردي
وقتی مولوی دار فانی را وداع گفت مردم قونيه از خرد و کلان و از همه اديان، اعم از مسلمانان، مسيحيان و يهوديان در سوگ وی شيون کردند.
مولوی را در کنار پدرش دفن کردند و بر آرامگاه او بارگاهی ساختند که به قبه خضراء شهرت دارد.
No comments:
Post a Comment